Czas byśmy zwrócili się ku Chinom? Zapraszam do dyskusji

Trwa dyskusja co zrobić w sytuacji, w której z jednej strony Joe Biden pozwolił ma swobodną budowę przez Niemcy i Rosję drugiej nitki Gazociągu Północnego, a z drugiej strony Duńczycy – być może pod naciskiem tych samych państw – wstrzymali nam budowę gazociągu przez Bałtyk. 

Bloger Catrw słusznie pyta czy Polska ma plan B? I wyciąga dość ciekawy wniosek, gdy pisze: 

„Polska w porównaniu do innych państw UE z powodu powstania NS 2 ma asa w rękawie.

Obcy inwestor (Gazprom), którego inwestycja (NS 2) narusza interes państwa UE (Polski) musi zrekompensować zgodnie z prawe UE naruszenie interesu państwa UE. Przez Polskę jest przesyłany Jamałem gaz do Niemiec, Jamał w tym celu został wybudowany za ciężkie pieniądze polskich podatników. Po wybudowaniu NS 2, gaz do Niemiec z Rosji nie będzie przesyłany Jamałem. Rekompensata powinna być sumą kosztów budowy Jamału jakie poniosło państwo polskie, plus opłaty za przesył gazu i uzyskiwany vat za okres 25 lat”.

Jeśli bloger Catrw ma rację, to jest to naprawdę bardzo ciekawy głos. I uważam, że warto go wziąć pod uwagę. 

Ja mam jednak inne pytanie. Co jeszcze możemy zrobić? Nie znam się za bardzo na geopolityce, ale jeśli jest tak, że prezydent USA robi to, bo chce sobie pozyskać Niemcy i Rosję do swojej rywalizacji z Chinami, to może pora by Polska w wyraźny sposób zwróciła się właśnie ku Chinom? By zaczęła z nimi mocniej i wyraźniej współpracować? By powiedzieć Stanom Zjednoczonym tak: no dobrze, wy macie swój interes. I lekceważycie nasz interes, bo skupiacie się na rywalizacji z Chinami. I dla tej rywalizacji wystawiacie na szwach kwestie dla nas najistotniejsze. To skoro tak, to nie mamy wyboru, musimy na serio i na dużą skalę zacząć współpracować z Chinami. Chociażby włączając się na poważnie w budowę Nowego Jedwabnego Szlaku? Zobaczymy, jak na to zareaguje Wujaszek Joe. Może taki ruch, niesie dla nas jakieś zagrożenie, ale na dziś ja go nie widzę? A dla Stanów Zjednoczonych mogłaby to jednak być dotkliwe. Może zmusiłoby je do jakiejś poważniejszej refleksji? Szczerze mówiąc widzę tylko jeden problem. Tutaj rząd i opozycja musieliby mówić w miarę jednym głosem. I w jednolitości tego polskiego głosu widziałbym największy problem. Ale może problem leży gdzieś jeszcze?

Może to jest pomysł? Warto nad tym dyskutować i to intensywnie.

                                                                                  Jan Filip Libicki